Madrid staat niet zo snel in het lijstje van citytrippers die richting Spanje trekken. Ze verkiezen Barcelona, Valencia, Sevilla of Bilbao. Inderdaad: Spanje heeft heel wat prachtige steden op haar grondgebied. Té veel om uit te kiezen misschien. Madrid ligt bijna exact in het midden van het Iberisch schiereiland, ver van de zee op een heuvel van ruim 600 meter hoog. Gevolg: in de zomer is het er snikheet, in de winter kan het er berenkoud zijn. Het voor- of najaar is dus ideaal om deze vaak onterecht vergeten stad met een bezoek te vereren. Net als veel andere Spaanse steden heeft ook Madrid een Moors verleden. In de negende eeuw bouwde ene Mohammed er een kasteel en doopte de plek ‘al-Majrit’, wat in het Arabisch ‘waterbron’ betekent. Die waterbron was en is de rivier de Manzanares die vandaag discreet door of beter langs de stad stroomt. Lange tijd bleef Madrid een minder belangrijke stad die de loef werd afgestoken door Cordoba, Sevilla of Toledo. Het is pas Filips II, de zoon van ‘onze’ keizer Karel, die rond 1561 zijn oog liet vallen op Madrid. Door er het machtigste gerechtshof van het land te vestigen, maakte hij van Madrid de feitelijke hoofdstad van Spanje. Het waren de Bourbons, die rond 1700 de koninklijke fakkel van de Habsburgers overnamen, die Madrid verder uitbouwden als hoofdstad. Er kwam een groot paleis, parken, brede lanen en imposante regeringsgebouwen. Deze Bourbons zitten vandaag, na een korte onderbreking in de Napoleontische tijd en een iets langere tijdens het Franco regime, nog altijd op de Spaanse troon. In de 21ste eeuw is Madrid een moderne metropool met maar liefst 16 voorsteden en ruim 6 miljoen inwoners. De stad profileert zich als een culturele en economische hotspot en is uiteraard nog altijd het kloppende politieke hart van Spanje. En ook voetbalharten kloppen hier, die van de vele supporters van Real en Atlético. Sportievelingen die het niet zo op voetbal hebben begrepen, kunnen hier in april de intussen befaamde marathon komen lopen. Met de metro ga je op een klein half uur van de luchthaven naar het centrum. Dat is alvast beter dan Londen, Parijs en Brussel! We hadden een hotel geboekt in de Chueca wijk, ten noorden van het oude centrum. Deze wijk, waar jaarlijks de Orgullo Gay of de Madrileense Gay Parade wordt gehouden, staat te boek als hip en trendy. Het bulkt er van de bars, restaurantjes en vintage boetiekjes. Het eerste doel van de toerist in Madrid is echter het oude centrum rond Sol, de Plaza Mayor en de bekende musea als het Reina Sofia en het Prado. Voor wie goed te been is, is dat alles best zonder metro of welk vervoer dan ook te doen. Sol is zowat het middelpunt van de stad. Onder het toeziende oog van het sherrymannetje Tío Pepe is het hier dag en nacht een drukte van jewelste. Van hier kan je alle kanten uit. Hoe je ook gaat, je komt altijd weer langs gezellige pleintjes met terrassen en vooral veel beelden. Iedere bekende Spanjaard moet hier in Madrid ergens een standbeeld hebben staan. Wie graag wat rust en natuur opzoekt, kan terecht in het Retiro. Dit voormalige koninklijke terrein is sinds eind 19de eeuw een groot openbaar park. En ook al loopt er heel wat volk rond, je komt er tot rust tussen de bomen, fonteinen en bloemen. En het zijn niet alleen de vogels die je hoort zingen. Wij waren getuige van een plaatselijke charmezanger in torero kostuum die alles uit de kast -of beter: zijn keel- haalde in de rozentuin. Op de grote vijver leefden families met kinderen zich uit in de watertrappers. En kwam het nu door de tinto de verano of zag ik daar echt de duivel? Inderdaad, in het park staat wellicht het enige standbeeld ter wereld van de ‘gevallen engel’. Een bezoek aan Madrid is onaf wanneer je het Prado niet hebt bezocht. Je neemt er wel best je tijd voor want maar liefst 52 zalen vol schilderijen, beelden en meer vechten om je aandacht. Topstukken zijn de vele schilderijen van Goya en Rubens en de onovertroffen Tuin der Lusten van Jeroen Bosch. Daar kwam ik de duivel warempel alweer tegen! Honger hoef je in Madrid niet te lijden. Er zijn de talloze bars en restaurants waar de keuze aan tapas en ‘raciones’ oneindig lijkt. Of je wandelt doorheen de mercado’s, de overdekte markten, waar al het lekkers uit de Spaanse keuken je zintuigen prikkelt. Een van de mooiste is ongetwijfeld de Mercado San Miguel vlakbij de Plaza Mayor. Het is wel even wennen aan het Spaanse ritme. ’s Middags is het pas om 2 uur etenstijd en ’s avonds moet je niet proberen uit eten te gaan voor half negen. De betere restaurants doen pas dan hun deuren open. Eens binnen word je getrakteerd op de typische Spaanse drukte. Madrilenen lijken wel te wedijveren om de luidste stem. Gouden gidsen moeten dat zijn! We sloten ons bezoek aan Madrid af in het palacio real, het koninklijk paleis dat in de 18de eeuw werd gebouwd door de Bourbons. De eerste Bourbon, Filips V, was de kleinzoon van Lodewijk XIV, de Franse ‘Zonnekoning’, en die wou natuurlijk in pracht en praal niet onderdoen voor zijn megalomane grootvader. Toen Napoleon er zijn broer Jozef als koning van Spanje installeerde, moet hij gezegd hebben: “Jozef, jouw onderkomen is beter dan het mijne!”. Voor een keer moet ik de kleine keizer gelijk geven. De plafondschilderingen, de muren met bloemmotieven in stucwerk en zelfs met porselein versierde wanden, het is werkelijk adembenemend. En dat terwijl enkele straten verder de armste mensen van de stad woonden. In die multiculturele wijk Lavapiés kan je nu op zondag doorheen de rommelmarkt slenteren. Die vlooienmarkt ‘El Rastro’ is genoemd naar het spoor dat de bloederige karkassen achterlieten op de straten toen hier nog een groot slachthuis was. Nu vloeit hier enkel nog de wijn en het bier in de vele volkse kroegen. Salud!

Maandagmorgen 9 september 2024, 8 uur: de lucht is grijs, het miezert en het is met moeite 15 graden. Niet meteen het weer dat je verwacht zo vroeg in september en al helemaal niet het weer waarin je fluitend de fiets opstapt. Ik verzamel al mijn moed en stuur mijn stalen ros richting Antwerpen. De eerste etappe van de tocht gaat naar Dordrecht. Daarvoor moet ik eerst de Schelde over en dat doe ik via de mij vertrouwde Sint-Anna tunnel. Alsof de regen nog niet volstaat als spelbreker krijg ik niet lang na de tunnel een lekke band. Een geluk bij een ongeluk: dit gebeurt vlakbij de Decathlon aan de Noorderlaan. Wanneer ik daar een half uur later weer buiten stap met een gloednieuwe band, laat de zon zich voor het eerst die dag zien. Nu kan het plezier pas echt beginnen! Anderhalf uur later bereik ik via de bossen en de weiden in Kapellen en Kalmthout de grens met Nederland. Ik neem een boterhampauze in het dorpje Schijf en lees er meer over het turfwinnen dat daar in het verleden floreerde. Iets verderop, in Oudenbosch, blaast een majestueuze basiliek mij van mij intussen opgedroogde sokken. Dit bouwwerk werd daar in 1865 neergepoot. De jonge pastoor van het dorp was in de ban geraakt van de Sint-Pieter in Rome. Zijn droom was om in Oudenbosch een -weliswaar iets kleinere- kopie daarvan te bouwen. De bouw en decoratie duurde tot de jaren 1930 en het resultaat is indrukwekkend. Het silhouet van de basiliek is nog tot ver voorbij Oudenbosch duidelijk te zien tussen de weiden en velden. Op geen enkel moment tijdens mijn fietstocht zou ik een meer bijzonder bouwwerk tegenkomen. Wanneer ik bij Moerdijk het Hollands Diep oversteek, kom in de Biesbosch terecht, een bijzonder waterrijk natuurgebied ten oosten van Dordrecht. Het gebied werd de laatste duizend jaar gevormd onder invloed van veenwinning en dijkdoorbraken na grote overstromingen zoals de befaamde Sint-Elisabethsvloed in 1421. Vandaag is het een paradijs voor watervogels, bevers, otters en kanovaarders. De jeugdherberg waar ik de eerste nacht doorbreng richt zich op waterrecreatie en natuureducatie. Ik geniet er vooral van een lekkere pizza en een warm bed. De tweede dag kondigt zich een stuk vriendelijker aan dan de vorige. Vroeg in de morgen vergezelt de zon mij langs het Merwedekanaal richting Utrecht. Daarna houdt ze het echter voor bekeken en maakt plaats voor een grijze herfstlucht. Die dreigende hemel zal me tot het eindpunt van deze dag in Biddinghuizen vergezellen, maar lost als bij wonder pas de eerste druppel zodra ik ben aangekomen. Een meevaller. Ik pauzeer in Hilversum, dat ik enkel ken van het liedje van Herman Van Veen ‘Hilversum 3’. Ik zit nog maar net op een bankje aan de rand van een park wanneer een groepje schoolmeisjes komt aangelopen. Ze zitten op school in het college aan de overkant en blijkbaar zit ik op ‘hun’ bankje. Niet erg. Die zonderlinge ‘oude Belg’ mag er gerust blijven zitten. De meisjes zijn erg nieuwsgierig naar mijn fietstocht. Zelf zouden ze zoiets nooit doen, maar ze vinden het erg bewonderenswaardig. Ik leer er wat bij over mbo, havo en meer termen die het -wat mij betreft- ingewikkelde onderwijssysteem in Nederland kenmerken. Dan is het bij ons toch nog net iets eenvoudiger, bedenk ik. Wanneer ik Hilversum uitfiets, stuurt Google Maps me doorheen de Zuiderheide, een stuk natuur dat sterk lijkt op de Kalmthoutse heide. Via het Gooimeer en het Heemmeer rijdt ik Flevoland binnen, de jongste en ook kleinste provincie van Nederland. Een groot deel van dit gebied werd na de watersnood in 1916 gewonnen op de Zuiderzee. En dit is duidelijk te zien: ellenlange rechte wegen snijden door het vlakke uitgestrekte polderlandschap. Landbouw is hier de hoofdactiviteit van de bewoners. Ik kom dan ook terecht op een boerderij met bed and breakfast. Ik overnacht er in een zolderkamer met 6 kleine bedden. Nog twee meer en ik waande me helemaal in de hut van Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Deze streek doet erg desolaat aan. Ik moet nog acht kilometer fietsen, deze keer wel in de regen, naar het dichtstbijzijnde restaurant. Ook hier kom ik weer in een sprookje terecht. Pannenkoekenhuis Hans en Grietje beschikt over een speeltuin met peperkoeken torens waar kinderen zich volledig kunnen uitleven. Binnen kunnen kinderen touwen en hendels bedienen om de vloer, het plafond of de tafels te doen bewegen. Ook volwassenen vinden dit leuk, kan ik getuigen. Ik laat me de Heksenbillenkoek -een pannenkoek met pulled pork- smaken en trotseer nogmaals de regen terug naar mijn zolderkamer op de boerderij. De derde en laatste fietsdag start onder een dreigende wolkenhemel. Van de herfst schijn ik nu in de vroege lente met maartse buien terecht te zijn gekomen. Nog voor ik Friesland kan bereiken, besluiten de weergoden me een eerste keer op een douche te trakteren. Eens in Friesland doen ze er nog een schep bovenop door ook een lading hagel over me uit te storten. Wanneer mijn smartphone met daarop de route het begeeft, wellicht door het tikken van de hagelbollen op het scherm, besluit ik te vluchten in een bushokje om even te bekomen. Gelukkig krijg ik Google Maps terug aan de praat en kan ik mijn tocht verderzetten. Wanneer ik aankom in het plaatsje Sint-Nicolaasga, komt de zon tevoorschijn. Eindelijk! Zou de heilige Nicolaas me dat streepje zon cadeau hebben gedaan? In de berm zie ik hier een tapijt van hagelbollen zo groot als knikkers blinken tussen de grassprieten. Daar ben ik toch maar aan ontsnapt. In Sneek pakken de donderwolken echter weer samen. Ik schuil onder een luifel op de parking van een supermarkt. Niet de meest idyllische plek, maar wel droog. Het blijft intussen maar regenen en waaien. Om het terug warm te krijgen, besluit ik om dan maar verder te fietsen. Wat ik niet kon vermoeden, is dat het ergste nog moest komen. Het gaat steeds harder regenen, waaien en hagelen. Wanneer ik Bolsward bereik, staan de straten volledig blank. Auto’s en vrachtwagens zoeven langs me heen en gooien een extra portie zondvloed over me heen. Waarom moest ik nu ook weer zo nodig gaan fietsen?! Een andere moedige fietser steekt een duim naar me op en roept ‘Kom op krijger, niet opgeven.’ Dát en het idee dat het eindpunt niet ver meer af is, geeft me weer de nodige energie om door te gaan. Volledig doordrenkt kom ik in de late namiddag aan in Harlingen, waar Gerda me met een bezorgde blik maar erg hartelijk ontvangt in haar bed and breakfast. Ik neem de meest deugddoende warme douche uit mijn leven en leg alles te drogen in mijn kamer, tot de bankbriefjes in mijn portefeuille toe. Om mijn schoenen droog te krijgen, doe ik een beroep op de haardroger. Met succes. Fris gewassen, met droge schoenen en kleren, maak ik een toertje door het stadje waar in de kleine haven prachtige zeilschepen te bewonderen zijn. De Friese steak en de frietjes met rabarbersaus -een wel erg gedurfde combinatie- zijn een waar genot na deze verdronken dag. Op donderdag neem ik de veerboot van Harlingen naar Vlieland, mijn eindbestemming. Net als de vorige dag hangen overal donkere wolken met lange sluiers van regen eronder. Ik waag me even op het buitendek en neem enkele foto’s van dit schouwspel. In al zijn wreedheid is de natuur best wel mooi, zolang je de elementen niet moet trotseren natuurlijk. Eens aangekomen op Vlieland, schijnt zowaar de zon. Ik waag me aan een fietstocht rond het enige dorpje op het eiland doorheen bossen en duinen. Vorig weekend vond hier nog het festival The Great Wide Open plaats. Nu is het weer peis en vree. Ik beklim de Vuurboetsduin, de op twee na hoogste duin van Nederland, en bezoek er de Kaasbunker. Het woord liegt niet: talrijke heerlijke kaasbollen liggen er te rijpen in een oude bunker die oorspronkelijk voor de opslag van drinkwater was bestemd. Ik ben er helemaal alleen als bezoeker. Ook helemaal alleen ben ik in het Museum Tromp’s Huys in het dorpje. Meer dan honderd jaar geleden woonde en werkte hier de van oorsprong Noorse schilderes Betzy Berg. Zij was gefascineerd door de zee en schilderde die vele malen in een haar typische stijl die het midden houdt tussen realisme en impressionisme. De kamers waarin haar schilderijen te zien zijn, ademen nog de sfeer van deze tijd. Nog geen tien kilometer verderop ligt mijn hotel, vlakbij een groot ontoegankelijk duinengebied ‘de Vliehors’ dat door militairen als oefengebied wordt gebruikt. Met scherp schieten en bommen gooien, het mag er. Ik merk er gelukkig helemaal niets van. Ik bevind me hier op het smalste deel van het eiland. In een kwartier wandel je van de rustige Waddenzee in het zuiden naar de woeste Noordzee in het noorden. Op het kilometers lange Noordzeestrand waan ik meer dan tevoren alleen op de wereld. Vlieland is ideaal voor wie even wil ‘ontkoppelen’, de dagelijkse gang laten voor wat het is, genieten van de natuur zonder alle prikkels die we gewoon zijn. Ik had er niet de behoefte om mails te checken, te kijken op Facebook wat Mieke en Jan allemaal aan het doen waren of om het nieuws te bekijken of beluisteren. Op vrijdag neem ik de veerboot terug naar Harlingen en daarna de trein terug naar huis. Ondanks het tegenvallende weer, heb ik genoten van deze trip doorheen een voor mij minder bekend stuk Nederland. Ik had enkele fijne ontmoetingen met doorwinterde fietsers, nieuwsgierige schoolmeisjes, twee mannen die beweerden het ultieme smeermiddel voor de fiets te verkopen, een Toni Coppersfan, een kaasmeisje en een man wiens overgrootvader uit Sint-Niklaas naar Friesland was uitgeweken. In mijn hoofd rijpt al een volgende lange fietstocht..

Ik maakte ruim 20 jaar geleden al eens een rondreis door Portugal. Ik startte toen in Porto en eindigde in Lissabon. Het was een onvergetelijke roadtrip door mooie steden, verstilde dorpen en verrassende natuur. Het zuiden van het land, de Algarve, had ik toen vermeden omdat het me té toeristisch leek. Inderdaad, Albufeira stond toen al bekend als het Benidorm van Portugal: veel volk, veel gedreun, té veel bier en totaal oninteressant voor de meerwaardezoeker die ik was en nog altijd ben. Toch bleef het altijd wat sluimeren, alsof ik een puzzel had gelegd waarvan nog een stuk ontbrak. Ik raapte al mijn moed bi mekaar en boekte voor deze zomer een gezinsvakantie naar het meest zuidwestelijke stukje Europese vasteland. De brochures en reisgidsen beloofden een verbluffende rotskust, een rijke geschiedenis, pittoreske plekjes en een heerlijke keuken. Voor de tieners lonkte één van de waterpretparken voor een dag spetter- en glijplezier. Iedereen tevreden dus. Onze uitvalsbasis was Carvoeiro, een kleiner kustplaatsje vlakbij Portimão. Dat bleek de ideale plek om die fameuze rotskust te gaan verkennen. Dat kon te voet over soms hobbelige kustpaden of met één van de talloze aanbieders van een boottocht. We deden beide en dat bood telkens een andere kijk. De rotskust van de Algarve bestaat uit okerkleurige kalksteen. Regen en zeewater hebben dat gesteente gedurende miljoenen jaren uitgesleten en dat geeft grillige vormen, grotten en verborgen baaitjes. De gids op de boot deed een beroep op onze verbeelding en liet ons zoeken naar onder andere een groteske neus, een olifant, een krokodil, een hart en een spook. Als hoogtepunt werd de grot van Benagil aangeprezen. In deze grot is er een strand waarop de zon schijnt doorheen een groot gat in het plafond. Het is inderdaad een wondermooie en unieke plek, maar helaas werd ze -zoals vele andere soortgelijke plekken- slachtoffer van haar eigen succes. Zonnebaders, bootjes en kano’s verdrongen er mekaar om het beste plekje te bemachtigen. Ik was meer gecharmeerd door enkele van de stranden in kleinere baaien. Eén ervan was enkel bereikbaar via een smalle tunnel door de rotsen. Het was er gezellig druk en vooral: er was voldoende schaduw zodat je niet instant werd gebraden. Jonge Portugezen met een teveel aan testosteron probeerden er de kustwacht te verschalken door op de hoogste rots te klimmen en onder luid gejuich en met veel spektakel in de koele oceaan te duiken. Uiteraard waren we niet enkel geïnteresseerd in rotsen en stranden. We bezochten enkele plaatsen als Portimão, Lagos, Monchique en Loulé. In Portimão brachten we een bezoek aan het stedelijk museum, gevestigd in een oud conservenfabriek. Je krijgt daar een treffend beeld van hoe de vele conservenfabrieken in de stad daar werkten tot een stuk na de Tweede Wereldoorlog. Mannen én vrouwen blikten er tonnen sardienen in. Ze werkten van ’s morgensvroeg tot de vissen op waren. Vrouwen en mannen werkten strikt gescheiden. Om dat mogelijk te maken zorgden die fabrieken al vroeg in de twintigste eeuw voor kinderopvang. Dat was best vooruitstrevend. Portimão heeft nog altijd dat ruwe, morsige karakter. We wandelden tot aan de vismijn en aten er vers gevangen en gegrilde vis, uit te kiezen en te bestellen in zijn geheel en te betalen per kilo. Wij verorberden met drie een zeebaars van net geen twee kilo zwaar. In Silves, een kleiner stadje aan de rand van het Monchique gebergte, was er die week een middeleeuws festival. Ooit, in de Arabische periode, was dit stadje de belangrijkste plaats van de Algarve en was het zelfs groter van Lissabon. Het festival was best indrukwekkend. In de smalle straatjes in en rond de imposante burcht werden varkens aan het spit gebraden, werd muntthee geschonken, kon je poseren met een slang in je nek en werd gedanst en gezongen. Buiten de toeristen was iedereen uitgedost in kostuums uit die lang vervlogen tijden. Nog iets verder dan Silves, op eenzame hoogte, ligt Monchique. We voelden ons daar best wel eenzaam als toerist. Op het dorpsplein zaten enkel wat oude mannen te keuvelen in sappig Portugees. Het interieur van een beenhouwerij zag er nog altijd uit als vijftig jaar geleden. Een betere indruk van het traditionele Portugal kan je niet krijgen. Voor het, samen met Spanje, in 1986 toetrad tot de Europese Unie was Portugal nog een arm en achtergesteld land. Vlakbij Monchique reden we naar het hoogste punt van de Algarve, de Foia. Vanop een hoogte van ruim 900 meter kan je de kustlijn overschouwen. We kwamen er ook Remco Evenepoel tegen, niet de echte, maar een bronzen beeld van onze kampioen op zijn fiets. Onze landgenoot was er in 2020 de beste bergop in de Ronde van de Algarve en dat leverde hem zowaar een standbeeld op. Lagos wordt ook wel ‘de koningin van het westen’ genoemd, vertelt mijn reisgids. De stad van waaruit in de 15de eeuw een flink deel van de Portugese ontdekkingsreizigers vertrokken, heeft inderdaad iets koninklijks. Dat komt vooral tot uiting in de Sint-Antoniuskerk. Dit kerkje wordt beschouwd als een van de mooiste barokke kerken in Portugal. Het interieur is rijkelijk versierd met goud dat de Portugezen meebrachten uit Brazilië. Je vindt geen stoelen in de kerk. Ze was immers bedoeld voor militaire diensten. Soldaten werden geacht rechtop in het gelid de mis bij te wonen. Zo konden ze alvast niet van hun stoel vallen bij het aanschouwen van zo veel bling bling. Tussendoor ontdekten we nog de onovertroffen stoofschotels in de typische metalen ‘klok’, de ‘cataplana’. Als hobbykok zonder grenzen neem ik me voor om dat hier thuis ook eens te proberen bereiden. We hebben alvast een paar flesjes wijn meegebracht die mijn probeersel ofwel moeten kracht bijzetten ofwel doen vergeten. Bom apetite!

Toen ik onlangs nog eens de keukenschort ombond om een lekkere portie ‘goeie ouwe’ vol-au-vent de maken, vroeg ik me af vanwaar die naam eigenlijk komt. Wat opzoekwerk bracht me terug naar het begin van de 19de eeuw, meer bepaalt bij ene Marie-Antoine Carême. De professionele koks onder ons kennen deze man ongetwijfeld als de uitvinder van de koksmuts, de keukenbrigade en het opdienen in ‘gangen’. De man was nochtans niet onder een gunstig gesternte geboren en zijn naam -‘le carême’ betekent ‘de vasten’ in het Frans- deed al helemaal niet vermoeden dat hij het tot sterrenchef zou schoppen. Hij behoorde tot een gezin van maar liefst veertien. Zijn ouders konden met moeite de eindjes aan elkaar knopen en zetten Marie-Antoine op zijn achtste op straat. Hij was immers de slimste en zou wel op zijn pootjes terechtkomen. Een wrede maar goede gok! Terug naar onze vol-au-vent. Op middeleeuwse schilderijen, zoals die van Bruegel, zie je soms vlees-, vis- of groentepastei opduiken, geserveerd op een groot stuk brood. Carême kende die gewoonte en besloot om het gerecht een stuk lichter verteerbaar te maken. Hij experimenteerde wat met deeg tot hij op een dag een stuk wat we nu kennen als ‘bladerdeeg’ de oven inschoof. Het deeg rees in de oven pardoes de lucht in. Carême zag dat en riep verheugd uit: ‘Regarde, ça vole au vent!”, Kijk, het vliegt weg met de wind. Missie geslaagd en meteen was onze ‘vidé’ geboren. Inderdaad, we noemen het korfje van bladerdeeg vandaag een ‘vidé’ en wat erin zit ‘vol-au-vent’. De vulling is eigenlijk een koninginnenhapje en dat bestond al in de tijd van Carême. Het was Maria, de echtgenote van koning Lodewijk XV, die in de 18de eeuw zo verzot was op kippenpastei dat ze het aan elke koninklijke gast liet voorzetten. Vooral dan wanneer het een knappe man betrof, want ze was ervan overtuigd dat dit gerecht een afrodisiacum was, dat het de lusten opwekte dus. Meer weten we niet, maar we kunnen ons voorstellen dat de gast het nagerecht af en toe genoot in het bed van Maria. En daarom heet dit gerecht een ‘koninginnenhapje’. Er zijn ook gerechten die door toeval of zelf per ongeluk zijn ontstaan. Het bekendste is de ‘tarte Tatin’. Twee zussen, Stéphanie en Caroline Tatin, hadden wat te lang gekeuveld en waren vergeten boodschappen voor het dessert te doen. Ze mikten daarom maar wat stukken oude appel met wat suiker in de pan en drapeerden daar wat deeg over. Het geheel ging de oven in, werd vervolgens gedraaid et voilà: une tarte Tatin! En ook mayonaise is zo ontstaan. In 1756 verjoegen de Fransen, na een lang beleg, de Engelsen van het eiland Menorca. Om dat te vieren hielden ze een groot banket in de havenstad Mahón. De kok van dienst wilde een rijke saus van eigeel en room maken, geheel volgens de toen geldende regels van de kunst. Door de voedselblokkade was de room helaas op. Onze kok mengde het eigeel dan maar met wat olie. Dat viel enorm in de smaak en de ‘sauce mahonnaise’ was geboren. Wat zouden wij bij onze frieten eten mochten de Engelsen hebben standgehouden daar in 1756 op Menorca? En dan zijn er nog heel wat gerechten die naar een beroemdheid zijn genoemd. Zoals de carpaccio bijvoorbeeld. Dat gerecht -één van mijn favoriete voorgerechten- werd door een Venetiaanse kok genoemd naar de schilder Vittore Carpaccio. Toen onze kok dit gerecht met rauw rood vlees in 1950 voor een gravin bereidde, was er net een tentoonstelling van deze schilder aan de gang in Venetië. Zoek zijn schilderijen maar eens op. Je zal getroffen zijn door het diepe rood en het geel dat hij gebruikte. Niet echt een toevallige keuze van de kok dus. En dan zijn er nog de ‘Poire Belle Hélène’, de ‘Pêche Melba’ en de ‘Pizza Margherita’. De eerste twee zijn uitvindingen van een andere beroemde Franse kok: Auguste Escoffier. Hij was een fervent operaliefhebber en liet zich inspireren door in die tijd bekende operapersonages en zangeressen. De nog altijd populaire pizza margherita werd dan weer door een Napolitaanse pizzabakker in 1889 speciaal bereid voor de Italiaanse koningin Margaretha. En misschien viel het jou al op: basilicum, tomaten en mozarella vormen samen de kleuren van de Italiaanse vlag. Ook alweer geen toeval. Overal vallen er wel verhalen te rapen over drankjes en gerechten. Zo vertel ik steevast aan cruisetoeristen waar onze frieten, wafels en pralines vandaan komen. Maar ook achter het bintje, de champagnecoupe, de sandwich, de blauwe roquefortkaas en de koffie van Starbucks zit een leuk verhaal. Dat vertel ik jullie graag bij een andere gelegenheid. Voor nu: proost en smakelijk!

Onlangs werd mijn dochter Noa 16. Een leeftijd waarop je geen poppen of speelgoedauto’s meer geeft als cadeau. En dus werd het een citytrip. De bestemming mocht zij kiezen. Ze was er vrij snel uit dat het Barcelona moest worden. Ze had die stad kort geleden tijdens een surfkamp aan de Spaanse kust op een drafje bezocht en dat smaakte naar meer. Zelf had ik Barcelona al een tweetal keer bezocht, maar dat was alweer ruim twintig jaar geleden. Iedereen tevreden dus! Zeg niet zomaar dat Barcelona de op één na grootste stad van Spanje is. Het is bovenal de hoofdstad van de trotse Catalanen en een stad met zicht op zee waar je zowat alle wereldtalen kan horen spreken. Opmerkelijk: in Barcelona wonen meer vrouwen dan mannen! De stad bestaat uit een oude stad die werd aangelegd in de Romeinse tijd en fors werd uitgebreid tijdens de middeleeuwen, en een aantal nieuwe wijken of ‘barris’ die vanaf de 19de eeuw werden aangelegd. Het meest bekende is de ‘Eixample’ waar vooruitstrevende architecten eind 19de en begin 20ste eeuw honderden gebouwen hebben ontworpen. Langs de loodrechte en brede lanen vind je daar het ene modernistische gebouw naast het andere. Wij bezochten het Casa Battló. Alleen al de gevel blaast je van je sokken. Gaudí zocht zijn inspiratie naar eigen zeggen in de natuur. Kleur, licht en grillige vormen zijn de hoofdkenmerken van zijn creaties. Met wat fantasie herken je maskers en walvisbotten in de façade. Of is het toch Joris die de draak verslaat? Binnen werd het alleen nog maar spectaculairder. Trappen lijken wel wervels van walvissen, plafonds zijn draaikolken en ergens is een haard ingebouwd in een nis die duidelijk doet denken aan een flink uit de kluiten gewassen paddenstoel. Gaudí was zijn tijd ver vooruit. Hij zorgde voor een optimale verlichting en verluchting van het gebouw en hergebruikte materialen als glas en tegels uit gesloopte gebouwen. Kenmerkend is dan ook de zogenaamde ‘trencadís’ techniek: kleurrijke puzzelwerkjes van stukjes geglazuurde tegel en glas. Die techniek komt ook terug in het park Güell en in zijn absolute meesterwerk de Sagrada Familia. Als Parijs zijn Eiffeltoren heeft en Brussel het Atomium, dan heeft Barcelona deze majestueuze kathedraal met maar liefst 18 torens. Helaas werd Gaudí in 1926 door een tram overreden en heeft hij zijn levenswerk niet kunnen afmaken. Op basis van de plannen die hij naliet, hebben heel wat architecten nadien verder geborduurd aan de Sagrada Familia. In 2030 zou het werk af moeten zijn en kunnen de stellingen en bouwkranen wellicht definitief verdwijnen. Barcelona is natuurlijk veel meer dan de gebouwen van Gaudí en de vele architecten die maar wat graag onderling wedijverden om het allermooiste en meest opvallende gebouw. Je vindt er talloze grote en kleine boetieks, markten, kunstgalerijen, musea en last but not least: restaurants en bars. Ik vind het altijd fijn om even niet de weg uit het boekje te volgen en gewoon op goed vallend uit te verdwalen in de stad. Zo kwamen we terecht in een straat vol kleine eettentjes vlakbij de universiteit. Op de togen stonden vele kleurrijke hapjes, tapas en ‘pintxos’, uitgestald. De stokjes die erop zitten, bezorg je als je honger gestild is aan de ober en die rekent dan uit wat je moet betalen. Een andere keer kwamen we uit op een gezellig pleintje in de volkse Gràcia wijk. Voor weinig geld dronken we er een glas cava op een terras terwijl we genoten van het getokkel van de straatmuzikanten. Even weg uit de drukte waar Barcelona toch meer en meer onder begint te lijden. In vergelijking met mijn bezoek twintig jaar geleden, moesten alle bezienswaardigheden deze keer dagen of zelfs weken vooraf worden gereserveerd. De prijzen zijn ook flink de hoogte ingegaan. Terwijl bij ons de eerste herfststormen woeden, ga ik nog eens door de vele foto’s vol zon en keur uit Barcelona. Mijn dochter pronkt met haar nieuwe halsketting en oorbellen. Feliz Cumpleaños!

Op 4 september had ik -intussen al voor de derde keer- afspraak met Marlies, René en 14 reislustige noorderburen. Deze keer ging de trip naar de Côte d’Azur, dat heerlijke stukje Frankrijk aan de Middellandse Zee dat al sinds de 19de eeuw de place to be is voor de beau monde en een hele rist kunstenaars. We maakten een tussenstop in Dijon. Sinds 2012 pakt de toeristische dienst daar uit met de slogan ‘A Dijon il n’y a pas de touristes’. Hiermee wil men de zogenaamde meerwaardezoeker aantrekken in plaats van de passanten en de dagjestoeristen. Bourgondië als volwaardige toeristische bestemming dus en niet als tussenstop op weg naar het zuiden of welke windrichting dan ook. Voor ons was het weliswaar toch een tussenstop, maar niet zomaar één. Geen chablis, mosterd of Kir Royal voor ons, maar wel de Mozesput en de praalgraven van Filips de Stoute en Jan Zonder Vrees. Naar die Mozesput, een meesterwerk van de Hollandse beeldhouwer Claus Sluter uit het begin van de 15de eeuw, moesten we wel even zoeken. Die staat niet te pronken in een museum of op het marktplein, maar aan de rand van de stad op de binnenkoer van een psychiatrisch ziekenhuis. De praalgraven zijn dan weer te vinden in het voormalige paleis van de Bourgondische hertogen, nu het Musée des Beaux-Arts. Die spaarden we op voor de tweede stop in Dijon op de terugreis. En dan ging het met de zomerzon mee verder naar het zuiden. Vanuit het hotel in Valbonne zouden we de Azurenkust verkennen. Op zich was de tussenstop in Dijon niet zo onlogisch. Het was immers de in Dijon geboren politicus Stéphen Liégeard die in 1887 voor het eerst de naam ‘Côte d’Azur’ gebruikte en dit naar analogie met de benaming ‘Côte d’Or’ die aan zijn geboortestreek werd gegeven. Dat bruggetje van de in de herfst geelgekleurde wijngaarden van Bourgondië naar de strakblauwe Middellandse Zee namen we met veel plezier. Onze eerste dag zetten we kunstzinnig in met Fernand Léger in Biot en Picasso in Antibes en Mougins. Fernand Léger verblufte ons met zijn magistrale, soms meters hoge kubistische werken. En waar voor die werken van Léger speciaal een museum was gebouwd, hadden de werken van Picasso een onderkomen gevonden in het middeleeuwse Château Grimaldi. Daar had de kunstenaar in 1946 een seizoen lang gewerkt, tot over zijn oren verliefd op de 40 jaar jongere Françoise Gilot. Dat leverde maar liefst 50 surrealistische werken op: schilderijen, maar ook keramiek en wandtapijten. Op één ervan zien we Picasso als een fluit spelende centaur en Françoise als een dansende nimf. Het moet er daar in de lente en zomer van 1946 vrolijk aan toe gegaan zijn tussen Pablo en Françoise! En kunst is overal aan de Côte d’Azur. Er valt niet aan te ontsnappen. Ook niet op onze tweede dag in Saint-Paul-de-Vence en Vence waar we, na een bezoek aan de Fondation Maeght met het wonderlijke openlucht labyrint van Juan Miró, Jean-Michel Folon en Henri Matisse tegen het lijf liepen. Niet letterlijk uiteraard, want beide kunstenaars hebben al een poos het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild, maar wel hun werk. Folon versierde de Chapelle des Pénitents Blancs in Saint-Paul en Matisse deed zowat vijftig jaar eerder hetzelfde met de Dominicanessenkapel in Vence, naar het schijnt in de ban van de vijftig jaar jongere verpleegster Monique die tot de orde was toegetreden. Wat is dat toch met die oude schilders en hun appetijt voor jonge meisjes! Hoe dan ook, het leverde een prachtig versierde kapel op. Des te opmerkelijker omdat Matisse eigenlijk atheïst was. Toen Monique hem toewierp dat hij desondanks toch door God moest zijn geïnspireerd, antwoordde Matisse gevat: “Je hebt gelijk, die God was ikzelf.” Tijdens de lunch in Café de la Place in Saint-Paul sprong er een kastje in het oog dat discreet werd afgesloten met twee gordijntjes. Achter die gordijntjes gaan de blote billen van Fanny schuil. Het gebruik wil immers dat wie eerloos met nul punten verliest bij het jeu de boules die billen moet (of beter: mag) kussen. De oorsprong van dat bizarre gebruik is enigszins in nevelen gehuld. Een wulpse dienster zou eertijds zo veel medelijden met de verliezers hebben gehad, dat ze hun een pleziertje wou gunnen. “Si non è vero, è ben trovato” (als het niet waar is, is het toch goed gevonden), zeggen ze in het Italiaans. Aan de Côte d’Azur kan je natuurlijk niet om Nice heen. De stad werkt al een aantal jaren aan haar elan als evenementenstad. En dat vertaalt zich in werken, véél werken en dus ook heel wat versmalde en afgesloten straten. Niettemin slaagde onze chauffeur Harm erin om ons vlakbij de Place Garibaldi te droppen. Vandaar maakten we, na de obligate koffiestop, een mooie wandeling door de heerlijk geurende en kleurende straatjes van de oude stad. Na de lunch met een frisse salade niçoise, ging ik met Willemijn en Doede de colline du château op, met de lift naar boven en weer met de trappen naar beneden. Precies de goede volgorde. De heerlijk verkoelende waterval bovenop de heuvel (en het uitzicht over de stad) en het ijsje van Fenocchio eens terug beneden, waren een meer dan verdiende beloning voor deze extra inspanning. De volgende dag trokken we, in het spoor van Jean-Baptiste Grenouille (het hoofdpersonage uit ‘Het Parfum” van Patrick Süskind), naar Grasse. Dit kleine gezellige stadje ligt al wat hoger aan de voet van de Alpen en daar was het dus klimmen en dalen in de smalle bochtige straatjes geblazen. Maar ook dit klimwerk leverde een mooie beloning op: drie verloren gelopen werken van niemand minder dan Rubens in de kathedraal. En wie Grasse zegt, zegt parfum. We kozen voor de historische parfumfabriek van Fragonard, waar we werden ingewijd in de geheimen van het parfum maken. Het meest is het ‘parfumorgel’ bijgebleven. De ‘neus’, zoals de parfummaker wordt genoemd, zit daar achter een tafeltje met tientallen of zelfs honderden geurflesjes en componeert daar als was hij Mozart of Bach het ene parfum na het andere. In de parfumwereld wordt trouwens ook van ‘tonen’ gesproken en dat maakt de gelijkenis met muziek nog treffender. Met onze neuzen nog vol kamperfoelie, rozen en lavendel trokken we vervolgens naar het wijndomein Château de Crémat vlakbij Nice, deze keer om onze smaakpapillen te verwennen. Op de heuvels ten noorden van Nice worden de exclusieve Bellet wijnen gemaakt. Dit kleine wijngebied levert witte, rode en rosé wijnen op die kenners een aroma van linde en honing toedichten. Veel dichter bij de smaak van de Côte d’Azur kan je niet komen, als je het mij vraagt. De laatste dag aan de Azurenkust moest een hoogtepunt (letterlijk dan) worden. En daarom trokken we naar Menton, de stad van de citroen, maar ook de stad waarvan men eind 19de eeuw beweerde dat de zachte zeelucht er heilzaam zou zijn voor longpatiënten. Helaas bleek dit slechts een fabeltje en vinden we vele van deze zieken van destijds nu terug op het kerkhof hoog boven de stad. Erg sprekend is het graf van de Poolse prinses die er 1912 overleed aan tuberculose, niet meer dan 27 jaar oud. Ze staat nu voor eeuwig op het punt om als een engel uit haar graf weg te vliegen over de groene heuvels die Menton omringen en misschien wel tot in Italië dat op enkele kilometers voorbij Menton begint. We nemen nog een kijkje in het bastion aan de haven waar Jean Cocteau in de jaren 1950 begon aan zijn eigen museum. Cocteau was een artistieke duizendpoot -schilder, keramist, dichter, regisseur en nog veel meer- die verspreid over de Côte d’Azur zijn bewonderenswaardige sporen heeft achtergelaten. Hij overleed een dag na Edith Piaf voor wie hij een warme vriendschap koesterde. Op de tonen van “Le Légionnaire” van Piaf rijden we via de Corniche naar de Trophée d’Auguste in La Turbie. Prominent torent hier dit Romeinse monument uit boven de kust. Het herinnert aan de veldslag van keizer Augustus tegen de Ligurische stammen in 13 voor Christus. Maar bovenal biedt deze plek een fenomenaal uitzicht over Monaco met zijn jachthaven, prinselijk paleis en vooral het befaamde casino dat eind 19de eeuw deze stadsstaat van één van de armste in één van de rijkste in Europa veranderde. Op de terugtocht via Dijon genieten we nog na van de geuren, kleuren en smaken van de Côte d’Azur. En terwijl we ‘La Mer’ van Charles Trenet achter ons laten, smeden we alweer plannen voor een volgende reis. Plannen en dromen, wat is dat toch heerlijk! La mer Au ciel d'été confond Ses blancs moutons Avec les anges si purs La mer Bergère d'azur, infinie

De jaarlijkse vakantie met het gezin ging dit jaar naar het Griekse eiland Rhodos. Het was niet onze eerste vakantie richting Griekenland. In het verleden vierden we ook al eens vakantie op Corfu en in de Peloponnesos en Athene. Telkens weer waren we toen gecharmeerd door de typische Griekse gastvrijheid en nonchalance. En natuurlijk keken we ook weer uit naar die heerlijke Griekse gerechtjes die je voor een prik kan eten in één van de vele kleurrijk ingerichte restaurantjes met zicht op zee. Op zo’n gezinsvakantie mag het allemaal wat meer ontspannen. We moeten niet van de ene bezienswaardigheid naar de andere hoppen en musea zijn al helemaal niet aan de orde met twee pubers erbij. Maar omdat stranden en zwembaden ook niet echt ons geliefde biotoop zijn, gaan we toch graag op verkenning. Een viertal papieren reisgidsen en de tips van de lokale bevolking bepalen de richting. Een must op Rhodos is de gelijknamige hoofdstad. Het oude gedeelte is een wirwar van nauwe geplaveide straatjes omgeven door dikke wallen. De stad werd zo ontworpen door de Johannieters in de middeleeuwen en is nog zo goed als volledig intact gebleven. Hoog boven de stad torent het Paleis van de Grootmeesters boven de daken uit. Deze monumentale vesting van de Johannieters, een orde van hospitaalridders die later uitweken naar Malta, is begin 20ste eeuw gerestaureerd door de Italianen en biedt een eindeloze reeks mozaïeken en beelden in een even eindeloze reeks zalen. Na het bezoek aan dit prachtige paleis deden we de ‘monumentenroute’ die is uitgestippeld op een plannetje dat gratis en eenvoudig bij de toeristische dienst is af te halen. Het werd een heerlijke dwaaltocht door de middeleeuwse steegjes langs idyllische pleintjes, ruïnes van kerken en moskeeën en een ijswinkeltje dat al meermaals in de prijzen viel, maar waar nauwelijks een toerist te bespeuren valt. Net als bij vele andere trekpleisters volstaat het om de platgetreden paden -in dit geval een vijftal stegen vol souvenirwinkels en restaurantjes- te verlaten om van de ene verrassing in de andere te vallen en vooral om je alleen te wanen. Vlak voor we Rhodos stad waren binnengewandeld, zagen we de enorme cruiseschepen (tot maar liefst 12 verdiepingen hoog) in de haven liggen. Je kan je voorstellen welk mierennest dat geeft wanneer je al die passagiers in die enkele straatjes propt. Hetzelfde fenomeen ervaarden we enkele dagen later op een trip naar het kleine buureiland Symi. Op dat onherbergzame eilandje is een op een bergflank in een baai gebouwd stadje de enige bezienswaardigheid. En het moet gezegd: het kleurrijke amalgaam van huizen in renaissancestijl biedt een meer dan fraai aanzicht. Ik besloot met mijn zoon Tibo de bergflank op te klimmen via de vaak overwoekerde en verbrokkelde trappen. Als bij toverslag waren alle medetoeristen verdwenen en kregen we een inkijk in lang vervallen huizen en een uitzicht om van te duizelen. Enkel de alom aanwezige katten gingen met ons mee. We ontdekten op onze vele tochten op Rhodos nog heel wat kerkjes (met prachtige byzantijnse iconen en muurschilderingen), burchtruïnes, verlaten baaien en sfeervolle dorpspleintjes. Het meest bizarre was wel het oude hotel en het vakantiehuis op de top van de berg Profitis Ilias. Mussolini liet die daar in de jaren 1930 bouwen in Alpenstijl. Het plan was zelfs om dit gebied toe te voegen aan de Italiaanse regio Alto Adige (of: Zuid-Tirol). Een totaal van de pot gerukt idee, maar toch: we waanden ons daar hoog op die bergtop even in de Alpen. Enkel het uitzicht op de witte daken en de azuurblauwe Middellandse Zee brachten ons terug met de voeten -nou ja- op de grond. Intussen zijn we alweer thuis. Op de radio horen we hoe een verschroeiende hittegolf lelijk huishoudt in Griekenland. Net op tijd ontsnapt! Op een koel terras in België dromen we alvast van de volgende gezinsreis. Yamas!

Ik bracht het lange Hemelvaartweekend door in het land van de calvados, de cider en de camembert. Is het toeval dat die lekkernijen allemaal met een c beginnen, bedenk ik nu.. Wellicht wel. Rouen baadde volop in de zon én in de middeleeuwen. De jaarlijkse Jeanne d’Arc feesten waren er volop aan de gang. We liepen er luitspelers, valkeniers, narren en ridders tegen het lijf. Ze leken wel naar daar geflitst met de teletijdmachine van professor Barabas. Op 30 mei 1431 werd Jeanne d’Arc hier op de Vieux Marché op de brandstapel gezet. Een groot kruis en een in 1979 herbouwde kerk midden op het plein herinneren aan deze misschien wel grootste vergissing uit de Franse geschiedenis. Je kan het hele proces van Jeanne in geuren en kleuren bijwonen in het mooi gerestaureerde deel van het aartsbisdom waar de ‘Maagd van Orléans’ destijds is veroordeeld. En Rouen heeft nog meer om je van je sokken te blazen: de majestueuze Notre-Dame kathedraal en de vele vakwerkhuizen bijvoorbeeld. Die laatste staan soms zo schots en scheef dat het lijkt of ze elk moment voor je neus kunnen instorten. Dé trots van de stad is echter de Grote Klok of de Gros-Horloge. Je loopt er zomaar onderdoor in een drukke winkelstraat. De klok werd in de 16de eeuw in renaissancestijl gebouwd en geeft niet enkel het uur weer maar ook de stand van de maan en de dag van de week. Niettemin verloren we de tijd uit het oog en werd het al snel later dan gedacht. Tijd om de gastronomie van Normandië te ontdekken in één van de talloze bistro’s en restaurants die Rouen rijk is. De volgende dag maakten we kennis met een minder fraaie kant van toeristisch Normandië. We dachten de prachtige ‘falaises’ of rotskust in Étretrat te gaan bewonderen maar kwamen al snel in een ellenlange file terecht. Een cameraploeg was het ‘surtourisme’ in dit kleine stadje met slechts 1200 inwoners in beeld aan het brengen. Ze vroegen ons of we dit hadden verwacht. Heu nee, niet echt.. Het stadje dankt zijn aantrekkingskracht niet alleen aan de mooie krijtrotsen maar ook aan de Netflix serie ‘Lupin’ die zich deels daar afspeelt. Er komen soms tot maar liefst 15.000 bezoekers per dag toegestroomd. Dat is uiteraard veel te veel voor Corneel. Na een vruchteloze poging om een parkeerplek te bemachtigen op de overvolle parking aan de rand van het stadje besloten we wijselijk verder te rijden en ons geluk te gaan beproeven in het pittoreske havenstadje Honfleur. Hier konden we vlotjes de wagen kwijt en kuierden we heerlijk langs het gezellige haventje en door de ‘Jardin des personnalités’ langs de kust. Niet voor niets kwamen hier in de 19de en 20ste eeuw heel wat schilders wonen. Wij waren vooral onder de indruk van de houten kerk. Deze werd na de Honderdjarige Oorlog door scheepstimmerlui gebouwd. Vlakbij Honfleur ligt Deauville, een mondaine badstad waar filmsterren uit de hele wereld kind aan huis zijn, te oordelen naar de eindeloze rij strandcabines die hun namen dragen. Het casino en de vele herenwoningen in Engelse cottage stijl bevestigen de standing die de stad geniet. Wij staken de brug over de Touques over om een hapje te eten in het wat minder chique Trouville aan de overkant. In de tiende eeuw was de Franse koning de plundertochten van de Vikingen in zijn land harstsgrondig beu. Hij besloot hen een stuk land te schenken waar ze zich konden vestigen. Het verhaal wil dat hij eerst Vlaanderen aanbood, maar dat dat lapje grond de Noormannen te zompig en woest was en dat ze daarna ‘Normandië’ kregen aangeboden. Et voilà, dit verklaart meteen de naam van deze streek. Het hoofd van de Noormannen werd aldus hertog van Normandië en het was één van hen, ene Willem, die in 1066 het kanaal overstak om de kroon van Engeland op te eisen. Het avontuur van deze Willem de Veroveraar leest als een stripverhaal op het maar liefst 70 meter lange tapijt van Bayeux. Ik vond het grappig dat de bisschop van Bayeux, een halfbroer van Willem, meevocht in de strijd. Je kan hem op het tapijt herkennen aan zijn kaalgeschoren kruin en aan zijn knots. Als geestelijke mocht hij geen zwaard hanteren en bloed vergieten, maar iemand een stevige klap voor z’n kop verkopen, dat was geen enkel probleem. Van een bisschop met ballen gesproken! En natuurlijk kan je in Normandië niet om de Tweede Wereldoorlog heen. Het Amerikaanse kerkhof in Bayeux met z’n honderden witte kruisen boezemt ontzag in. Ontzag voor al deze jongemannen, ontstellend velen nog niet eens 20 jaar oud, die in de junidagen van 1944 hun leven gaven om ons van het vreselijke nazisme te bevrijden. Aan de kust in Arromanches liggen nog de resten van de kunstmatige haven die de geallieerden hier vlak na de invasie bouwden. Vandaag is het hier bovenop de parelmoerkleurige rotsen stil. De heuvels staan vol bloemen en de zee is prachtig groen en blauw. Ooit bulderden de kanonnen hier onophoudelijk en kleurde het water rood van het bloed. In de vissershaven met de ronkende naam Port-en-Bessin-Huppain aten we een rijkelijk gevulde zeevruchtenschotel voor een zacht prijsje en zagen we de zon zakken in de zee. Op onze laatste dag in Rouen bezochten we nog het Musée des Beaux-Arts. Het museum oogt wat oubollig, zeker als je het vergelijkt met het pas gerestaureerde Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen, maar het heeft wel iets en vooral: het is volledig gratis te bezoeken. Je kan er niet om de impressionisten als Monet, Renoir en Sisley en hun opvolgers heen, maar er hangt -verrassend- ook een Rubens en je vindt er enkele curiosa als een maquette van het pantheon in Rome, een Napolitaanse kerststal en een mooie collectie zakhorloges uit de 18de eeuw. Dat is wat ze noemen ‘eindigen in schoonheid’! Bij de bakker kochten we nog wat zoete zaligheden voor onderweg waarna we de 4 uur durende autorit naar huis terug aanvatten. En dat maakt Normandië zo aantrekkelijk: het is niet zo gek ver reizen vanuit België of Nederland en het heeft alles wat je van een vakantie verwacht: zee, natuur, schilderachtige steden en dorpjes en -last but not least- een heel palet delicatessen om de smaakpapillen te strelen. De zon kregen wij er voor niets bovenop.

Tijdens onze reis door de Provence een jaar geleden maakte ik Marlies en René, de bezielers van De Klassieke Wereld (intussen verveld tot 'De Andere Wereld'), warm voor ons veelzijdig Vlaanderen. De meeste deelnemers aan de Provencereis waren wel al eens uit het hoge noorden van Nederland naar Vlaanderen afgezakt, maar ze waren toch nieuwsgierig naar de mooiste parels en lekkere geneugten van hun zuiderburen met dat gekke taaltje. En op 6 mei was het dan zover. Hun Ronde van Vlaanderen ging van start in Antwerpen, waar ik hen popelend van enthousiasme opwachtte. Het Steen, de kathedraal, de Grote Markt, de Vlaeykensgang,.. Deze niet te evenaren klassiekers schotelde ik hen als opwarmertje voor. De volgende dag kregen ze als ontbijt een oorstrelende uitvoering van Tsjaikovski’s Manfredsymfonie door The Antwerp Symphony Orchestra in de Elisabethzaal. En omdat afwisseling van spijs doet eten, breidden we er in de namiddag een heuse proeverstocht aan. Dankzij de Elixir d’Anvers worden ze nu allen met gemak honderd! Bij chocolatier Michel werden dan weer de geheimen van de Belgische praline -of de ‘bonbon’ zoals ze in Nederland zeggen- ontsluierd. Een Bolleke of een Triple d’Anvers spoelde onze kelen weer schoon. Op maandag ging het naar Mechelen. Daar waren de meesten nog niet eerder geweest. De mooie stadspaleizen, de Sint-Romboutskathedraal, de Kruidtuin,.. Het kon hen allemaal erg bekoren. Ook hier mocht een lokaal biertje niet ontbreken. De Gouden Carolus, de Maneblusser of het Hopsinjoorke sloten een stevige wandeling door de stad van Margrietje met stijl af. De dag nadien was het de beurt aan de vurige stede Gent. De weergoden schotelden ons die dag helaas het onvervalste Belgische regenweer voor. Gewapend met paraplus en regenjassen verkenden we de Gentse binnenstad. Ook deze stad zit vol verrassende verhalen: over een middeleeuws steekspel op schaatsen, een kanon dat maar drie centimeter ver schoot en een vader die dankzij de borst van zijn dochter van de hongerdood werd gered. En geen bezoek aan de Arteveldestad zonder het Lam Gods te bewonderen natuurlijk. Dat kan tegenwoordig in ‘augmented reality’. Met een rare helm met bril op het hoofd treed je zo binnen in het atelier van Jan van Eyck. In de namiddag stond een boottochtje op de Leie op het programma. Zouden we met al die paraplus onder die kleine bruggetjes door kunnen? Dat bleek geen enkel probleem te zijn. Als echte waterridders bestormden we het Gravensteen, de Rabottorens en nog heel wat andere monumenten aan de waterkant. Na al dat stedengeweld was het tijd voor een mooi stukje Vlaamse natuur. En dat vonden we in de enige echte vogelluchthaven van Vlaanderen: het Zwin. Deze keer bleven de hemelsluizen gesloten en dat maakte de Zwinervaring helemaal af. We tuurden al dan niet met de verrekijker naar de ooievaarsnesten en de vele andere trek- en broedvogels in het natuurreservaat. En nu we toch aan de kust waren, stoomden we meteen maar door naar de enige echte ‘koningin der badsteden’: Oostende. Hier geen kerken, kastelen en gildenhuizen, maar moderne ‘landschapskunst’. Dankzij The Crystal Ship zet Oostende zich al jaren op de kaart als openluchtmuseum voor streetart. We konden de meer dan zeventig werken helaas niet allemaal bekijken. Een kleine maar fijne selectie bracht ons naar het casino waar we de dag afsloten met een koffie of biertje op een zonnig terras op de zeedijk. Nog één stad ontbrak op het programma. Die bewaarde ik voor het laatst. Brugge natuurlijk! De Reien, het Begijnhof, het Sint-Janshospitaal, de Burg, het belfort,.. Ogen en tijd te kort om al het moois in deze door Unesco geklasseerde binnenstad te bewonderen. En ook hier weer heel wat verhalen om van te snoepen, over onder meer watergeesten, langhalzen, Brugse zotten en mysterieuze torenspitsen. Brugge ‘die scone’ deed zijn bijnaam alle eer aan. En aan alle mooie liedjes komt onverbiddelijk een einde. Zo ook, na zes avontuurlijke dagen, aan deze Ronde van Vlaanderen. Om in schoonheid te eindigen, had ik nog één kers op de taart in petto voor onze Nederlandse vrienden: het pas gerestaureerde Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen of kortweg het KMSKA. Met zijn 13.000 stuks heeft dit museum de grootste collectie kunstwerken van Vlaanderen in huis. Alleen al het gebouw zelf boezemt ontzag in. Nog volledig in de ban van de Madonna van Fouquet en de kleurrijke maskers van Ensor zwaaide ik onze noorderburen uit. En terwijl ze de grens weer oversteken, galmt het liedje van Paul Van Vliet uit de luidsprekers van de autocar: “En als ik weg wil zijn, ga ik naar Vlaanderen Even weg van Holland en Vlaanderen is dichtbij En als ik vrij wil zijn, ga ik naar Vlaanderen Even weg van alle dingen, die ik thuis vaak moet verdringen Nieuwe dagen, nieuwe nachten, open voor het onverwachte Ik voel m' in Vlaandren zorgeloos, ik voel m' in Vlaanderen vrij.”